Ik volg de training Bloedmysterie Cyclus die we dit jaar in de tempel hebben, begeleid door Rachel Haug. 52 jaar ben ik en ik kom steeds weer terug in de tijd, de tijd dat ik studeerde, op mezelf woonde, en als ijzeren maagd heilige woede had, die ik nog niet zo noemde. Tijdens de training moest ik denken aan het boek dat ik zeg 25 jaar geleden las over dit onderwerp en door heel diep na te denken kwam ik op de namen – ik wist eerst e man! Peter Redgrove en die vrouw, die heette zoals de vrouw van de Thunderbirds: Penelope. Ik dacht weer aan het dunne boekje over de Goddess dat ik ooit eens op een boekenbeurs had gekocht – ik las toen al over de godin, zonder er iets mee te doen, omdat ik niet wist wat ik er mee moest doen. Meteen thuis gekomen ging ik zoeken. Ik bleek niet het boek van de Redgroves te hebben, maar van drie vrouwen: over de menstruatie, de mythen, de cultuur.
Het zal wat onnodig zijn om te zeggen dat het me diep raakt, deze cirkel van vrouwen en waarover wiraag bleef me bezighouden en uiteindelijk koos ik ervoor om de vraag te herformuleren.
Voor mij luidt de vraag die Rachel ons stelde: wannneer scheurde voor jou de aarde open en kwam een agressieve Hades met zijn wagen aanstormen om jou in alle weerloosheid te grijpen en te verkrachten, lichamelijk of mentaal.
Want natuurlijk moeten wij van weerloos en naief wetend worden en weerbaar maar de vraag is HOE. Als wij zelf kiezen voor de gang naar de onderwereld, als wij de reis naar buiten maken, weg van het gezin, de wijde wereld in, gaan wij de gang door de onderwereld want dan blijkt er heel veel te leren! Maar moet dat de angst zijn als je ’ s avonds over straat loopt, op weg naar de tram of de trein? De avond ervoor liep ik over de Kleiweg in Rotterdam-Noord; ik was bij Djoj geweest en liep naar de trein op het lege station van Rotterdam-Noord. Ik liep langs de verlichte etalages van de inmiddels gesloten winkels, ik passeerde een snackbar waar geen klanten waren; de tram kwam voorbij en ging de hoek om. En ik voelde me zoals ik zo vaak toen ik jong was en studeerde en overal naar toe ging, ik voelde de rauwheid van de straat bij avond en de angst voor de op de loer liggende inbreuk op mijn integriteit, mijn vrijheid van bewegen. Ik geloof, ik heb het nodig om te geloven dat ooit er een tijd was dat mannen het niet in hun hoofd haalden om met hun fikken aan meisjes en vrouwen te zitten. Ja, we willen bemind worden, ja we dromen van onze droomman, onze minnaar die komt, maar niet op de manier zoals dat voor zoveel vrouwen uiteindelijk gebeurde.
En laten we wel wezen: grenzen stellen: hebben we dat geleerd? We leerden hele andere dingen: aardig zijn en voorkomen, en vooral inpassend en aanpassend. Ik leerde mijn dochter dat ze nooit maar dan ook nooit iemand een zoen hoefde te geven als zij dat niet wilde en dat gold ook voor mij! Sommige familieleden waren daar niet blij mee en dan probeerde ik het uit te leggen maar ik hield voet bij stuk. Ariane Amsberg, plaatselijk icoon uit de Nederlandse vrouwen-beweging zei het toen al, tijdens de vrouwencirkels die er toen al waren: meisjes moeten weten dat hun lijf van henzelf is en van henzelf alleen!!! Dat ben ik nooit vergeten. Ik kocht het boekje "Stekeltje zegt nee" (of iets dergelijks, ik kom er nu even niet op, dat heb je zo op deze leeftijd, ik zoek het nog wel op : )) voor onze dochter, zodat ze opnieuw kon weten dat het goed is om nee te zeggen tegen lichamelijke inbreuk.
Ik heb zoveel ’s avonds laat over straat gelopen en gefietst en ik was altijd alert, ik was de ijzeren maagd. Deze gang door het duister dat wereld heet maakte van een dromerig, fantasierijk, vrolijk en hartelijk kindmeisje een ijzeren maagd. En de woede tierde in mijn maag……
Mijn voorbeelden van confrontatie met de Hades-agressie gaan van mijn broer die bovenop me klautert en dan niet weg wil als ik dat vraag, omdat er iets gebeurt dat voor mij te ver gaat, van door een groep jongens in het zwembad geduwd worden en talloze malen onder water worden geduwd zodat ik dacht dat ik dood zou gaan, tot de keer dat ik in een flits niet koos voor angst maar woede en de bezopen jongen die mijn fiets vastgreep een karatestoot gaf met mijn elleboog zodat hij losliet en ik heel snel doorfietste voordat de anderen mij konden grijpen, nageroepen met ‘ hoer’ en ‘ je moet je laten neuken’ .
Ik herinner me de keer dat de vriend van mijn broer, die meemocht eten – wat best uitzonderlijk was voor een gezin met vijf kinderen, waar het eten minutieus werd verdeeld – op een onverwachts moment opmerkte dat mijn borsten voor mijn leeftijd toch wel erg klein waren. Sprakeloos zat ik erbij en luisterde hoe mijn moeder het gesprek met hem aanging en hem steeds opnieuw ruimte gaf om zijn mond open te doen. Jaren later bedacht ik me woedend waarom ze hem niet had verordend op te staan en zijn broek te laten zakken zodat we zijn ballen konden onderwerpen aan een onderzoek. Ik weet zeker dat ze probeerde het voor me op te nemen maar goddess wat blijven we beschaafd. En ik herinner me de keren, talloos, dat mannen me zeiden dat ik frigide was. Ik stelde mijn grens toen ik , volkomen gefrusteerd en getergd door mijn ervaringen, de man in kwestie uit mijn bed trapte. Het moeilijkste is altijd het gesprek geweest want ik was absoluut niet in staat om mijn grenzen te voelen, laat staan ze aan te geven, maar toen was er een moment van glorie: ik liet me niks zeggen en ik zegde hem de wacht aan. Exit man.
De ijzeren Maagd heeft zich laten temmen en toch een Ridder gekozen. En ik ben moeder geworden van een dochter die we Anna hebben genoemd. Zij is de parel van mijn hart. En wij noemden haar Cerridwen (wat toen in het boekje dat ik erop opensloeg ‘ de Keltische Moedergodin’ betekende, hetgeen ik heel mooi vond) want ik wilde haar de kracht van de Godin meegeven. En nu heb ik de liefde en de verantwoordelijkheid van de moeder en praten wij in de cirkel met elkaar hoe wij onze dochters en zonen willen opvoeden en wat we hen willen meegeven, omdat we een andere samenleving willen, een samenleving die voor mij een samenleving is vanuit moederlijke energie, door zorgdragers (caretakers) vormgegeven en geleefd. En dit is dus niet voorbehouden aan alleen vrouwen die kinderen hebben gebaard en opvoeden, dit gaat over vrouwen, want zij dragen zorg. Waarbij we nadrukkelijk mannen uitnodigen dit deel in henzelf, die dienstbaarheid aan de godin te openen. Zodat we een samenleving kunnen scheppen die leeft vanuit oerwijsheid, van de clanmoeders. Wijsheid van de baarmoeder.
maart 2008
Geen opmerkingen:
Een reactie posten